Short Fic Harry
เดรโกเดินตามบันไดวนไปอย่างไม่เหน็ดเหนื่อยวันนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ที่เด็กในบ้านเดียวกันมักจะออกไปเที่ยวข้างนอกไม่ก็เดินทางกลับบ้านทำให้ในตอนนี้คล้ายมีเขากับแฮร์รี่อยู่ด้วยกันเพียงสองคนในปราสาทกว้าง จังหวะการเดินของร่างสูงยังคงมั่นคงแม้จะมีลูกสิงโตพยศอยู่บนบ่าแต่ในตอนนี้แฮร์รี่เลิกดิ้นขัดขืนไปแล้วเพราะกลัวจะตกลงจากบ่าลงไปกองกับพื้นมากกว่า เจ้าของเรือนผมสีซีดพยายามตั้งสตินึกถึงสิ่งที่ต้องการมาตลอดการเดิน และเมื่อมาถึงชั้นเจ็ดของปราสาทความปรารถนาอันแรงกล้าก็ส่งผลให้มีประตูบานใหญ่หนึ่งบานปรากฏออกมาสู่สายตา คนเจ้าเล่ห์แสยะยิ้มอย่างคนได้รับชัยชนะก่อนจะเดินใช้มืออีกข้างผลักประตูเข้าไปข้างในทันที
ตุ้บ!
ร่างของแฮร์รี่ถูกคนที่ลักพาตัวเขามาโยนลงบนเตียงนุ่มจนตัวเด้งขึ้นเล็กน้อย ดวงตาสีเขียวมรกตมองไปรอบๆเขารู้แล้วล่ะว่านี่คือห้องต้องประสงค์ห้องแห่งนี้มักจะแปรผันไปตามสิ่งที่คนมาเยือนต้องการแต่สิ่งที่เขาเห็นมีเพียงเตียงและกระจกตั้งกับพื้นเท่านั้นเขาจึงไม่รู้ว่ามัลฟอยต้องการอะไรกันแน่
เด็กหนุ่มผู้รอดชีวิตพยายามคิดหาเหตุผลในการถูกลักพาตัวมาที่นี่อย่างขะมักเขม้นโดยที่ไม่สังเกตรอยยิ้มเย็นยะเยือกพร้อมสายตาพราวระยับจากร่างสูงที่ยืนมองเขาไม่วางตา
แฮร์รี่อยู่กับเขาสองคนแล้ว
แฮร์รี่กำลังจะตกเป็นของเขาแล้ว.....
เดรโกไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายรอเก้อร่างสูงขึ้นคร่อมทับเจ้าของดวงตาสีเขียวมรกตที่มีแววตาตื่นตระหนกอย่างเห็นได้ชัด แต่มันกลับกระตุ้นให้น่าขย้ำเข้าไปใหญ่ นัยน์ตากลมคล้ายลูกกวางตัวน้อยที่พยายามเอาชีวิตรอดเพื่อหนีออกไปจากอาณาเขตนักล่ายิ่งสุมเพลิงอารมณ์ความต้องการมากขึ้นโดยที่ไม่มีอะไรสามารถดับมันลงได้นอกเสียจากร่างกายของคนใต้ร่างของเขา
"นายต้องการอะไรกันแน่มัลฟอย" แฮร์รี่พยายามควบคุมสติที่เริ่มแตกกระเจิงเมื่ออริตัวดีดันมาคร่อมเขาเอาไว้จนหนีไปไหนไม่ได้ ดวงตาสีเขียวปรากฏความหวาดกลัวเล็กน้อยก่อนจะถูกกลบไปด้วยความสงสัยแทน
"ฉันจะต้องการอะไรอีกล่ะ นอกจากนาย" นิ้วเรียวยาวม้วนพันเส้นผมสีน้ำตาลอ่อนนุ่มเล่น ใช้ดวงตาที่ภายในอัดเต็มไปด้วยแรงแห่งความปรารถนาสื่อออกมาแทนคำพูด เด็กหนุ่มที่พึ่งล่วงรู้ว่าคุณชายบ้านงูต้องการอะไรก็สายไปเกินกว่าจะหนีแล้วเพราะแขนเรียวสีน้ำผึ้งทั้งสองข้างถูกจับตรึงไว้เหนือศีรษะขาเล็กเรียวถูกจับแยกออกโดยมีเจ้าบ้านั่นแทรกตัวเข้ามาอยู่ตรงกลาง
"ฉันจะทำให้นายเป็นของฉันพวกตัวริ้นไรสกปรกจะได้ไม่มาเข้าใกล้นายอีก" ใบหน้าของแฮร์รี่ปรากฏความฉงนอีกครั้งอย่างเห็นได้ชัด เดรโกจึงสงเคราะห์คนตัวเล็กที่ไม่รู้อะไรไปสักหน่อย
"แต่อย่างน้อยก็มีริ้นตัวหนึ่งถูกกำจัดไปแล้วถึงแม้มันจะยังไม่ตายก็เถอะ" ดวงตาสีเขียวมรกตเบิกโพลง ไม่ผิดแน่ เดรโกคือเจ้าของจดหมายแสนเลี่ยนนั่นและเป็นคนที่ทำร้ายเซดริกด้วย!
"จดหมายนั่น เป็นของนาย?" เสียงหัวเราะในลำคอเบาๆเป็นการตอบรับว่าสิ่งที่เจ้าตัวกำลังคิดนั้นถูกต้อง เห็นซื่อบื้อดูโง่เง่าแบบนี้ก็รู้เรื่องเหมือนกันนี่นา
"อย่าเสียเวลาเลยนะที่รัก มาทำตามความประสงค์ของฉันดีกว่า" ริมฝีปากหยักยกยิ้มร้ายก่อนจะก้มลงใช้มือเชยคางของร่างเล็กสีน้ำผึ้งหวานขึ้นมาให้รับจูบแสนหอมหวานจากเขา ลิ้นร้อนตวัดเกี่ยวหยอกล้อกับลิ้นเล็กจนอีกฝ่ายตัวอ่อนระทวยไร้เรี่ยวแรงขัดขืน แฮร์รี่ที่เริ่มขาดอากาศพยายามที่จะหันหน้าหนีกลับไม่เป็นผลแต่ยังดีที่คุณชายแสนร้ายกาจนั่นยอมอ่อนข้อผละริมฝีปากออกให้เขาได้โกยอากาศเข้าไปไม่อย่างนั้นเด็กชายผู้รอดชีวิตจากจอมมารจะต้องจบชีวิตลงบนเตียงแน่นอน
"นายเป็นบ้าไปแล้วหรือไงมัลฟอย ถ้ายังไม่ปล่อยฉันนายเจอดีแน่!" เสียงตวาดจากร่างเล็กที่น้ำตาเอ่อคลอจากอาการหอบหายใจไม่เข้าหูอีกคนแม้แต่น้อยเพราะสิ่งที่เขากำลังสนใจนั่นคือริมฝีปากเล็กน่าขบกัดนั่นและบางอย่างที่อยู่ใต้ร่มผ้าเสียมากกว่า
"นี่! พูดไม่รู้เรื่องหรือไง อื้ออ!!" เสียงอู้อี้ดังขึ้นทดแทนเสียงตวาดต่อว่า วาจาร้ายที่พร่ำออกมาเพื่อข่มขู่ถูกทำให้ต้องกลืนมันลงไปจากริมฝีปากหยักอีกครั้ง มือหนาอีกข้างที่ยังว่างเลื่อนขึ้นมาปลดเปลื้องเสื้อผ้าของคนที่ตัวเล็กกว่าอย่างชำนาญจนท่อนบนของแฮร์รี่เปลือยเปล่าเป็นภาพที่ยิ่งดูแล้วยิ่งยั่วยวนสำหรับเขาโดยเฉพาะเจ้าเม็ดเชอร์รี่สีแดงระเรื่อที่อยู่บนหน้าอกสองอัน
"อึก อื้ออ อ๊ะ!" ขาเรียวเล็กจิกเกร็งเมื่อคนบนร่างทำสิ่งที่ไม่คาดคิดลิ้นร้อนที่ต้อนเขาอย่างจนมุมในริมฝีปากกำลังตวัดเลียดูดดึงอยู่บนหน้าอกเขาทั้งสองข้างไปมา เสียงครางหวานดังขึ้นเรื่อยๆเมื่อเดรโกเริ่มละเลงลิ้นลงไปอย่างถี่รัวจนคนใต้ร่างเริ่มบิดเร้าด้วยความเสียวซ่านเนื้อตัวสีน้ำผึ้งหวานเริ่มแดงระเรื่อขึ้นด้วยความเอียงอายผสมความกระสันอยาก
"หืม แค่ฉันเลียหน้าอกนายก็แข็งขึ้นมาขนาดนี้แล้วหรอ ลามกใช่เล่นนี่แฮร์รี่" คำหยอกเย้าชวนใบหน้าร้อนฉ่าจากร่างสูงทำให้เขาหลับตาปี๋หันหน้าหนีไปอีกทางเพื่อไม่ให้ตัวเองเห็นสายตาที่อริตั้งแต่วัยเยาว์ใช้มองเขาในตอนนี้
มือปลาหมึกของเจ้าตัวร้ายเคลื่อนต่ำลงไปยังกางเกงผ้าธรรมดาก่อนจะดึงมันออกจากร่างกายของอีกฝ่ายอย่างง่ายดายเท่ากับว่าตอนนี้แฮร์รี่กำลังเปลือยไปทั้งตัวต่อหน้ามัลฟอยที่ใช้สายตาโลมเลียเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า
"นายร่ายคาถาอะไรใส่ฉันกันแฮร์รี่ ฉันถึงเป็นได้ขนาดนี้" ร่างเล็กถลึงตามองด้วยใบหน้าแดงก่ำเขาอยากจะตะโกนตอบเหลือเกินว่าถ้านายไม่รู้แล้วฉันมันจะไปรู้ด้วยมั้ย! แต่คล้ายสายตาของเขาจะแสดงออกชัดเจนมากเกินไปหน่อยมัลฟอยตาสีฟ้าซีดคนนี้จึงรู้ว่าเขากำลังต่อว่าอีกคนในใจ
"หมดเวลาใจดีแล้ว" มือหนาเลื่อนไปกอบกุมแก่นกายขนาดพอดีมือใช้นิ้วโป้งวนบริเวณหัวที่มีน้ำสีใสปริ่มออกมาก่อนจะขยับชัดรูดขึ้นลงจนใบหน้าของเด็กหนุ่มที่กำลังถูกปรนเปรอแดงขึ้นจนลามไปถึงใบหูเล็ก เขากลั้นเสียงน่าอายที่พร้อมจะเล็ดออกมาได้ทุกเมื่อเอาไว้โดยการกัดริมฝีปากหารู้ไม่การกระทำแบบนี้นั้นยิ่งเป็นการยั่วเย้ากระตุ้นสัญชาติดิบจากร่างสูงมากกว่าเดิม
"ฮึก อ๊ะ อย่านะ อย่า อ๊าา! อย่าทำแบบนั้นมัลฟอย" ริมฝีปากเล็กถูกรังแกอีกครั้งด้วยความหมั่นเขี้ยวก่อนเดรโกจะขยับข้อมือถี่เร็วมากขึ้นจนคนที่ถูกพันธกาลด้วยมือพยายามหนีบขาเข้าหากันเพื่อลดความเสียวที่ทำให้ปั่นป่วนบริเวณท้องน้อยแต่เสียใจด้วยที่คนตัวเล็กไม่สามารถทำมันได้สำเร็จเพราะเขานั่งอยู่ตรงกลางระหว่างขาเรียวกลับกลายเป็นท่อนขาทั้งสองข้างของเด็กแว่นกำลังเกี่ยวรัดเอวสอบอย่างแรง
"จ จะออกแล้วอิ๊! มัลฟอยอ๊าาา!!" เสียงครางหวานกระเส่าเงียบลงก่อนถูกทดแทนด้วยเสียงหอบหายใจ สายธารสีขาวขุ่นที่เปรอะเปื้อนเต็มมือของเดรโกทำเขาพึงพอใจเป็นอย่างมาก
"คราวนี้นายต้องทนหน่อยนะเด็กดี และเรียกชื่อฉันแทนด้วยเธอคงไม่ได้อยากทำกับบรรพบุรุษของฉันใช่มั้ย" ใบหน้าเรียวแหลมระบายยิ้มกว้างอย่างใจดีอย่างที่แฮร์รี่ไม่เคยเห็นสักครั้งก่อนจะสัมผัสได้ถึงบางอย่างที่กำลังดุนดันเข้ามาในตัว
"อ๊าา! เจ็บนะเดรโก!!" นิ้วเรียวยาวแทรกเข้าไปในช่องทางนุ่มหนึ่งนิ้วโดยที่เจ้าของรูรักสีหวานนี่ไม่รู้ตัวเขาเริ่มชักเข้าออกช้าๆเพื่อให้คนใต้ร่างได้ปรับตัวริมฝีปากหยักเริ่มห้อเลือดเพราะเขากัดมันเพื่ออดกลั้นไม่ให้กระทำรุนแรงกับคนใต้ร่างไปมากกว่านี้
จำนวนนิ้วที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆเรียกเสียงครวญครางระรื่นหูได้เป็นอย่างดีจนตัวตนใต้กางเกงของเขาพองคับแน่นจนคล้ายจะระเบิดออกมา นิ้วทั้งสามชักเข้าออกอย่างรวดเร็วจนดวงตากลมสีเขียวปรือฉ่ำไปด้วยอารมณ์อยาก แรงรัดแน่นจากช่องทางรักที่มากขึ้นทำคนตัวสูงกัดฟันกรอดถอนนิ้วทั้งสามออกมาปล่อยให้คนที่ใกล้จะถึงฝั่งฝันค้างเติ่งอยู่กลางอากาศ
เจ้าคนนิสัยไม่ดี! เขารู้ว่าเดรโกจงใจกลั่นแกล้งเขามองจากสีหน้าที่กำลังแสดงออกมาแฮร์รี่ยิ่งฟันธงได้ว่าไอ้คุณชายบ้านี่ตั้งใจ
ร่างสูงเห็นสายตาตำหนิจากร่างเล็กก็อดกลั้วหัวเราะออกมาไม่ได้ยิ่งเห็นดวงตาฉ่ำน้ำเริ่มเต็มไปด้วยความปรารถนาเขาก็ยิ่งรู้สึกแข็งขืนจนทรมานเบื้องล่าง มือข้างที่พันธการร่างเล็กปล่อยออกจากการจับกุมเพราะเขารู้ว่าอย่างไรอีกคนก็คงไม่หนีออกไปทั้งสภาพที่ยังเปลือยและมีคราบน้ำสีขาวขุ่นเปรอะเปื้อนไปตามตัวหรอก
ภายในพริบตาร่างสูงก็เปลือยเปล่าใบหน้าของเด็กหนุ่มผู้มีรอยแผลเป็นแดงขึ้นอีกครั้งเมื่อเห็นรูปร่างของเดรโกยามไร้เสื้อผ้าปกปิดเต็มตาตัวก็ดูผอมแห้งไร้เรี่ยวแรงแต่ทำไมกลับมีกล้ามเนื้อที่ท้องได้กันล่ะ
"มองฉันตาเชื่อมเชียวนะแฮร์รี่" ใบหน้าขึ้นสีหันหนีทันทีเมื่อถูกเอ่ยแซวจนเดรโกอดไม่ได้ที่จะก้มลงไปประกบจูบอีกครั้งขาเรียวข้างซ้ายถูกจับขึ้นพาดบ่ากว้างจนเผยให้เห็นช่องทางสีหวานขมิบอากาศคล้ายอยากได้บางอย่างเข้ามาเติมเต็ม
"อึก! จ เจ็บเอาออกไป"
"ชู่ว เด็กดี ทนหน่อยเดี๋ยวก็หายแล้ว" น้ำเสียงอ่อนโยนเจือปนความเจ้าเล่ห์ปลอบประโลมคนใต้ร่างทั้งๆที่เขาก็รู้สึกทรมานไม่ต่างกันขนาดเข้าแค่ส่วนหัวยังตอดรัดจนรู้สึกดีขนาดนี้ถ้าเข้าไปได้ทั้งหมดอย่าหวังว่าวันนี้แฮร์รี่จะได้พักง่ายๆ
"อ่าห์ ดูสิรูของนายกำลังกลืนฉันเข้าไปอย่างตะกละตะกลามแบบนี้ยังกล้าพูดคำเจ็บอีกหรอ หืม?" เขาเอ่ยค่อนแคะคนใต้ร่างเล็กน้อยก่อนจะรั้งศีรษะทุยขึ้นให้มามองผลงานที่ร่างกายของตัวเองกำลังตอบสนองอยู่ ใบหน้ากลมกลึงพยายามหลับตาแต่สายตาราวกับงูพิษร้ายที่จ้องเขาทำให้เขาไม่กล้าเบี่ยงสายตาหนีไปไหนได้แต่มองภาพลามกไปเรื่อยๆจนเห็นว่าแก่นกายของอีกคนเข้ามาภายในตัวเขาจนสุดโคน
"อ๊าาา!!" เดรโกถอนท่อนลำออกมาจนเกือบสุดก่อนจะกระแทกเข้าไปจนมิดทีเดียวทำให้คนในอาณัติจิกนิ้วลงแผ่นหลังเขาอย่างแรงแต่มันกลับให้เขาตื่นตัวมากขึ้นไปกว่าเดิม ไม่ว่าคนเบื้องล่างจะมีปฏิกิริยาอะไรตอบกลับมาเขาก็มักจะชอบและตื่นตัวอยู่เสมอนั่นแหละ
"นายเป็นของฉัน อืมม" เสียงครางต่ำในลำคออย่างพึงพอใจพร้อมร้องเรียกชื่อเขาหลายๆครั้งยิ่งทำให้ตัวเขาคล้ายกำลังจะเบิดตัวทิ้ง ความร้อนรุ่มจากสัมผัสที่อีกฝ่ายมอบให้หลอมละลายให้เขาคล้อยตามจนเผลอรู้สึกดีไปกับแรงอารมณ์ที่ร่างสูงกระทำต่อเขา
พายุความใคร่โหมกระหน่ำบนเตียงคนทั้งสองคนต่างโรมรันใส่กันอย่างรุนแรงจนเกิดเสียงไม้ลั่นเป็นระยะ เนื้อหนั่นกระทบกันเกิดเสียงหยาบโลนไปทั่วทั้งห้องพร้อมเสียงครางหวานกระเส่าจากคนตัวเล็กที่กำลังหมอบคลานหน้าฟุบลงบนเตียงยกสะโพกขึ้นให้อีกฝ่ายได้รังแก
"อะ อ๊าา! ไม่ไหวแล้ว ฮึก เดรโก แรงอีก อื้ออ!!" คำร้องขอจากคนใต้ร่างเดรโกไม่ได้ขัดแต่อย่างใดกลับกันเขากำลังสนองให้อีกฝ่ายอย่างสมปรารถนาจนดวงตาสีเขียวเหลือกลานขึ้นเล็กน้อยพร้อมเสียงครวญครางที่ดังขึ้นกว่าเก่า เดรโกกัดฟันแน่นจนสันกรามเด่นนูนเพราะแรงบีบรัดจากช่องทางคับแน่นนั้นมากขึ้น ดูเหมือนคนพยศของเขาใกล้จะเสร็จสมเต็มทีแรงโอบรัดแก่นกายเขาจึงแน่นจนแทบขยับตัวไม่ได้แบบนี้ แรงกระแทกกระทั้นถี่รัวขึ้นมือหนาดึงรั้งแขนเล็กทั้งสองข้างไปด้านหลังก่อนจะกระแทกข้าไปสุดแรงอีกครั้ง
"อ๊ะๆๆ จะออก อื้อออ! อ๊าา แรงเกินไปแล้ว!!" แรงกระแทกรุนแรงทำร่างเล็กถึงฝั่งฝันไปในไม่ช้าน้ำสีขาวขุ่นพุ่งออกมาจากปลายแก่นกายขนาดพอดีจนหยดลงบนที่นอนเป็นวงรอยคราบ
"นายมันเด็กไม่ดีต้องถูกลงโทษ" เดรโกปล่อยมือเล็กทั้งสองข้างก่อนจะโน้มตัวลงไปจนหน้าท้องแนบชิดกับแผ่นหลังสีน้ำผึ้งมือข้างซ้ายกอบกุมกลางกายของอีกคนพลางชักรูดจนมันกลับมาตั้งดังเดิม ก่อนเพลงรักจะถูกดำเนินต่อไป
"ม ไม่อย่ากดแบบนั้นนะมัน อ๊ะ! มัน อ๊าา!" มือข้างขวาที่ยังว่างกดลงไปบนหน้าท้องที่นูนขี้นเล็กน้อยเพราะมีท่อนลำของเขาฝังอยู่ภายในตัว แฮร์รี่เบิกตากว้างขึ้นเมื่อแรงกดจากหน้าท้องเริ่มมากขึ้นพร้อมแรงกระแทกจากข้างหลังความจุกเสียดที่ตีตื้นขึ้นพร้อมความกระสันทำให้เขาปลดปล่อยออกมาอีกรอบ
"ฮ่าห์ นายนี่มัน" เดรโกกระซิบข้างใบหูเล็กก่อนจะขบกัดเบาๆพลางใช้ลิ้นเลียไปตามใบหูจนร่างเล็กรู้สึกสยิว เดรโกมโหมแรงกายหนักขึ้นเมื่อตนใกล้จะปลดปล่อยเต็มทนเขาถอนกายออกมาก่อนจะนอนลงไปบนเตียงดึงรั้งให้ร่างเล็กนั่งทับลงมาที่แก่นกายของเขา แฮร์รี่ที่ตัวอ่อนปวกเปียกถูกชักจูงให้ทำอะไรเขาก็ทำตามได้โดยง่ายถูกจับให้นั่งทับลงเอ็นอุ่นที่ตั้งชันขึ้นจนความเสียวสยิวที่ท้องน้อยเกิดขึ้นอีกครั้งท่านี้มันลึกกว่าเดิมเสียอีก
"ลืมตามองไปข้างหน้าสิเด็กดี" ดวงตาสีมรกตมองไปข้างหน้าตามที่เจ้าของเรือนผมซีดว่า ข้างหน้าของเขาคือกระจกเงาตั้งพื้นกำลังสะท้อนภาพที่เขากำลังนั่งควบขี่อยู่บนตัวของคนตัวขาวเต็มตาจนใบหน้าเริ่มเห่อร้อนขึ้นมาอีกรอบ
"ดูสิว่านายกำลังกินฉันไปทั้งตัว อ่าห์ ดูสิว่าหน้านายมันกำลังมีอารมณ์มากแค่ไหน" ร่างสูงกระแทกสวนขึ้นไปจนแฮร์รี่บิดเร้าร้องครางอย่างสุขสมเขามองไปที่ภาพสะท้อนของเขาก็เห็นใบหน้าของตัวเองกำลังแดงก่ำดวงตาฉ่ำเยิ้มริมฝีปากแดงระเรื่อลำคอเต็มไปด้วยรอยรักสีกุหลาบ หน้าอกทั้งสองข้างแดงเด่นดูแล้วช่างลามกเสียยิ่งกว่าอะไรจนเขาเริ่มอับอายกับสิ่งที่ตัวเองทำ
"นายเป็นของฉันแล้วแฮร์รี่และมันจะเป็นแบบนี้ตลอดไป ฮึ่มม" เอวสอบหยุดกระแทกกระทั้นลงแล้วปลดปล่อยเข้าไปในช่องทางอุ่นรัดหมดทุกหยดหยาดเขาชันตัวขึ้นนั่งประคองให้คนสวมแว่นนอนราบไปกับเตียงแทนก่อนจะถอนแก่นกายออกมามองน้ำสีขาวขุ่นจากเขาไหลออกมาจากช่องทางสีหวานอย่างรู้สึกพึงพอใจแต่คนกระหายอยากแสนโลภย่อมอยากได้ไม่รู้จบ กว่าบทรักแสนหนักหน่วงจากคุณชายเย่อหยิ่งจะจบลงก็สูบพลังกายของแฮร์รี่ไปจนหมด ร่างเล็กนอนหายใจเป็นจังหวะสม่ำเสมออยู่ในอ้อมกอดแสนอบอุ่นของคนที่พึ่งรังแกเขาไป
แฮร์รี่เป็นของเขาแล้ว
แม้ว่าตอนนี้หัวใจของแฮร์รี่เขาอาจจะยังไม่ได้รับมัน
แต่มีอะไรที่เขาต้องสน
ในเมื่อร่างกายของแฮร์รี่เขาก็ได้มาแล้ว
นับประสาอะไรกับหัวใจดวงเล็กๆนั่น
อีกไม่นานมันก็จะต้องมาอยู่ที่เขา
และทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นแฮร์รี่ พอตเตอร์ มันจะตกมาเป็นของเขา เดรโก มัลฟอยทั้งหมดทุกอย่าง
และหากใครที่มาวอแวของรักของเขาไม่เลิกจุดจบมันคงไม่อยู่ที่รังแมงมุมอีกแน่:)
เป็นshort fic harryเรื่องแรกของเราแถมเป็นครั้งที่สองที่ได้แต่งncภาษาอาจจะยังไม่ลื่นและสมูทมากเท่าไหร่ก็ขอพร้อมน้อมรับคำติชมค่ะ สามารถกดหัวใจคอมเม้นให้กำลังใจได้นะคะ ขอบคุณมากๆที่ติดตามกันค่ะ♡
Oh wow คือแบบคุณชายนี่เล่นแรงมากครับ
ตอบลบ